Kώστας Zουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗ«_ Αν θέλουν οι Τούρκοι να χαράξουν κάπου την εικόνα της σημαίας τους, ας
πάρουν μερικά κορμιά Κυπρίων ή Κούρδων! Κάτω τα ξερά τους όμως από τα
βουνά! Έτσι δεν είναι κύριε Κολ; Την τριμερή Αγγλίας-Γερμανίας-Τουρκίας, τι
την έχετε; Σώστε το Πενταδάχτυλο, κύριε Κολ και σεις λοιποί Γερμανοί
οικολόγοι, από την βάναυση προσβολή του τοπίου και την οικολογική
καταστροφή που επέβαλαν οι Τούρκοι. Για την υπόλοιπη καταστροφή ασχολούνται
ήδη οι Τούρκοι, με γερμανικό εξοπλισμό και βρετανική χαμέρπεια, διότι οι
Αγγλοι, ως γνωστόν, λόγω ζητιανιάς, ετοιμάζονται να παραχωρήσουν προς
ενοικίασιν την βασίλισσά τους_»
Α Δελτάριον αντιγραφής.
Αντιγραφή: «Η πατρίς μου δεν γράφεται, δεν λέγεται...»
Από το «Η ΠΑΤΡΙΣ», Πρ. Γ. Προδρόμου.
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ, έλεγε η δασκάλα μου. Πάντοτε είχα ένα τόσο θαυμασμό για την
αντιγραφή. Πάντα, υπάκουος, γινόμουν υπήκοος της αντιγραφής: αυτό το σοφό
παιχνίδι, μεθοδική προπόνηση που μας οδηγεί από την συνάντηση στην ταύτιση.
Και η κίνηση: η κίνηση του σώματος, του βλέμματος που αντιγράφει. Πώς
γίνεται αυτή η Κοινωνία; Κι όσο θυμάμαι, έτσι, πάντα στην σιωπή, εκεί που η
Αγορά πια έχει όρια και η Σύναξη συνάζεται μέσα από την βουβή άσκηση του
ώμου που αντιγράφει και του σεβασμού: έχεις δίπλα σου το πρώτο κείμενο.
Αριστερά, δεξιά σου ή μπροστά. Σε περικυκλώνει το πρώτο, πρωτότυπον. Κι εσύ
αντιγράφεις: ο ένας ώμος σου σκυμμένος ανεπαίσθητα, προς την μεριά του
πρώτου κειμένου. Ανεπαισθήτως ευλαβείσαι. Γέρνει το μάτι σου, πιάνει στ?
ακροδάχτυλά του γράμματα και λέξεις από το πρώτο κείμενο. Σχεδόν ξεχνάς το
νόημά τους. Αντιγράφεις. Τα μάτια σου μια στο πρώτο κείμενο, μια στην
αντιγραφή που σχεδιάζεις, γράμμα το γράμμα. Ξανακοιτάς και ξανά κοιτάζεις.
Μια εδώ, μια εκεί. Σιωπή. Σέβας. Πλησμονή. Γεμίζεις. Μετέχεις του
επιθυμητού, που αντικρύζεις και αντιγράφεις. Ταύτιση συντελείται.
Αντιγράφω, άρα υπάρχω.
Αντιγραφή, έλεγε η δασκάλα μου.
Μια ζωή αντιγράφω, δηλαδή προσπαθώ. Περηφάνειά μου, αν
κάποτε γίνω αντίγραφο της δασκάλας μου.
Ακρα πρωτοτυπία μου, η επιμελής αντιγραφή μου.
Προσπαθώ. Προσπαθώ να είμαι αντίγραφον προς Αρχέτυπον.
Αντιγράφω με ταπεινή προσήλωση, την υψοποιόν μου αντιγραφή:
(από το «Η Πατρίς», Πρόδρομος Γ. Προδρόμου, Εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 1992)
«Μια η πατρίς, πληθυντική. Μία: εσύ, εγώ κι αυτός κι εκείνος που τον
βρίζεις και τον περιφρονείς, να τον βλέπεις δεν μπορείς και θα ?θελες - λέω
πολύ θα το ?θελες-μια για πάντα να τον ξεγράψεις, να τον διαολοστείλεις, με
όστρακο στους πάντες να τον καταγγείλεις. Μα και κείνος μένει εδώ και έλαχε
και είναι. όπως κι εσύ κι εγώ, ίδια κι ανόμοια και τι να κάμω;
(όπ. παρ. σελ. 29)
«Αντίσκηνη πληγή η πατρίς μου, πρόσφυξ ιερομάντις»
(όπ. παρ. σελ. 29)
«Ανήκομεν, θαρρώ, εις το Ελληνικόν. Τι λοιπόν μου λένε ποία η πατρίς και τι
?ναι η πατρίδα μου; H πατρίς μου νήσος ακραία, μάνα μαζί του Ελληνικού και
θυγατέρα...
... H πατρίς μου συνορεύει με το χάος. Μια γλώσσα απροσπέλαστη, με πέτρες,
σκόνη, ξεράγκαθα, ?ξωκκλήσια κι αρχαίες του πείσματος κολώνες. Γλώσσα
αμετάφραστη, άφατος θεία δίψα. Γειτονεύει η γλώσσα μας με τη σιωπή του
χρόνου κι έτσι αγγίζει την ανθρωπογεωγραφία του πλάτους και του φέγγους, τη
μνήμη την παληά του χάους. Το χάος, χώρα ανέλπιστη, χωρίς ιδιοκτησία.
Βαίνομεν προς την πατρίδα κι όλο μένουμε στη μέση, μεσοστρατίς, μικροί και
αποκαμωμένοι.
Ούτε που την είδα ποτέ την πατρίδα μου. Μόνο την αγαπώ τρελλά κι αναίτια.»
(όπ. παρ. σελ. 23)
«Της Κύπρου η ελευθερία περνάει απ? της Αθήνας την αταξία. Όχι για τιμωρία,
μα για να φύγουν τα θηρία. Ναι, Μιχάλη Πασιαρδή, είμαστε Έλληνες. Έλληνες
του πικρού καιρού και της αναβροχιάς, με μνήμη το μύθο της γλυκείας κόρης
λευτεριάς. Της Λευτεριάς τα σκαλοπάτια, Ευαγόρα ήρωα και Παλληκαρίδη,
ξεφτιλίστηκαν, κατήντησαν των όχλων αθηναίων το σκαμνίδι...
H πατρίς, το κύριον πάθος, το ορθόν μας λάθος.»
(όπ. παρ. σελ. 31)
«Η πατρίς μου είναι αλλού και πέρα, νήσος ακραία και το γεννέθλιον χωρίον
μου ονομαστικόν Εξτρέμα.
Με το που είδα Τούρκων συνάφι συρφετό να καβαλικεύουν το βουνό το
Πενταδάκτυλο και δεύτερη φορά να πατάνε τη Μεσαορία, επήρα μια ματόπετρα
και την επόντισα μες στο Ικάριο πέλαγο, στην ταραχή την τρικυμία. σιμά στον
Αη-Γιάννη τον κρυφό, το παρατημένο μοναστήρι, και στις Αδερφοφάδες Νήσους.
Έκεί λουφάζει η πατρίς μου στο βυθό. στης θάλασσας τον πάτο καρτερεί να
καρδαμώσουν και να νοιώσουν του Ικάρου τα φτερά και τ? άλλα τα ιπτάμενα του
γένους τάματα να ευοδωσουν. Έπι πτερύγων ανέμων. έλα, γλυκειά μου, έλα!»
(οπ. παρ. σελ 34) και τέλος της αντιγραφής.
Όταν δεν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή, δεν σωπαίνεις:
αντιγράφεις.
B] Αυτή τη φορά, τα κατάφερα: είναι η πέμπτη μου επάνοδος στην Κύπρο
(διότι, ακόμη και στο πρώτο εκεί ταξίδι, πάντοτε επιστρέφεις στην Κύπρο)
και, πέμπτη κι όλας μέρα τα κατάφερα να μη δω τις Τούρκικες σημαίες πάνω
από την Λευκωσία: ως σωστή ευρωστρουθοκάμηλος! Ψέμμα μισό: έρριξα μια
ραγιάδικη ματιά, φευγαλέως ξεφτιλισμένη στον Πενταδάκτυλο. H οικολογική
καταστροφή ήταν πάντοτε εκεί και η ρύπανση του τοπίου αμετακινήτως ακμαία:
μια τεράστια, χτισμένη από ασβεστωμένες πέτρες τούρκικη αιματοκηλίδα, με το
μισοφέγγαρο δρεπανηφόρο. Μα, τι κάνουν τέλος πάντων, οι Γερμανοί οικολόγοι;
Βουνό είναι αυτό! Ιδιοκτησία και θησαυρός της ανθρωπότητας! Αν θέλουν οι
Τούρκοι να χαράξουν κάπου την εικόνα της σημαίας τους, ας πάρουν μερικά
κορμιά Κυπρίων ή Κούρδων! Κάτω τα ξερά τους όμως από τα βουνά! Έτσι δεν
είναι κύριε Κολ; Την τριμερή Αγγλίας-Γερμανίας-Τουρκίας, τι την έχετε;
Σώστε το Πενταδάχτυλο, κύριε Κολ και σεις λοιποί Γερμανοί οικολόγοι, από
την βάναυση προσβολή του τοπίου και την οικολογική καταστροφή που επέβαλαν
οι Τούρκοι. Για την υπόλοιπη καταστροφή ασχολούνται ήδη οι Τούρκοι, με
γερμανικό εξοπλισμό και βρετανική χαμέρπεια, διότι οι Αγγλοι, ως γνωστόν,
λόγω ζητιανιάς, ετοιμάζονται να παραχωρήσουν προς ενοικίασιν την βασίλισσά
τους. Ξέρετε, του τύπου: θέλετε δεξίωση και να ?χετε και κανέναν εστεμμένο;
Τόσες δραχμές, tout compris, και με κάτι στο χέρι, για να πάρει ταξί η
βασίλισσα, να γυρίσει, αν είναι μετά τα μεσάνυχτα. Για άλλες χρήσεις, η
βασίλισσα της Αγγλίας, ούτως ή άλλως δεν προσφέρεται, πρώτον διότι δεν
ξέρει να κάνει τίποτα (δεν τα είδατε τα μούτρα της;) και δεύτερον, διότι
και να θέλει κάτι να σας κάνει, εσείς, ευγενικά, αλλά ταχύτατα, θα πρέπει
να το αποποιηθήτε.
(Δεν το είδατε το φιδίσιο κορμί της;)
A propos περί βασιλίσσης της Αγγλίας και της βασιλικής της Κυβερνήσεως, της
εχούσης την πολιτική ευθύνη των πράξεων ή παραλείψεων της.
Το προσέξατε, ότι επ? εσχάτως όλοι όσοι έχουν την πολιτικοηθική ευθύνη
εγκλημάτων πολέμου, ζητούν συγγνώμην από τα θύματά τους: ο Γέλτσιν ζήτησε
προσφάτως συγγνώμην από τους Γιαπωνέζους, στο Τόκιο, διότι το Σοβιετικό
καθεστώς (όχι το δικό του, στο κάτω-κάτω) κακομεταχειρίστηκε τους
Γιαπωνέζους. οι Γιαπωνέζοι περιφέρονται στην νοτιοανατολική Ασία λέγοντας
ήμαρτον στα θύματα τους. O υπέροχος μακαριστός Βίλυ Μπράντ γονάτισε, τότε,
στο Αουσβιτς. O απέφθως αριστοκράτης Φον Βάιτσέκερ, σε ιδιωτικό του ταξίδι
στην Κρήτη, και χωρίς την έγκριση της κυβερνήσεώς του, ζητούσε συγγνώμην
από τους αγρότες της Κρήτης (όπως σας το ανέφερα πριν από δύο χρόνια,
περίπου, εδώ στους 4T).
Και η πεπολιτισμένη Βασίλισσα της Αγγλίας, με την «μεγαλύτερη
κοινοβουλευτική παράδοση της Δύσης», πώς φέρθηκε;
Πήγε προ διμήνου στην Κύπρο, ως επικεφαλής της Κοινοπολιτείας για την
ολομέλεια τους. Κι εκεί, η «πολιτισμένη» βασίλισσα και η πολιτισμένη
κυβέρνησή της, που έχει την πολιτική ευθύνη έπραξαν κατ? εικόνα και
ομοίωσιν του βρεταννικού πολιτισμού τους: ενώ ένας δικός μας γραικύλος
ευρωπίθηκος της χάριζε το «κλειδί» της Λευκωσίας, (δηλαδή το κλειδί της
δικής του λίγδας), διότι, προφανώς, έτσι είχε δει να το κάνουν, σ? ένα
σήριαλ, οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, το εστεμμένο βρετανικόν ανθρωποειδές και
ο επί των Εξωτερικών της κολαούζος, έβγαζαν τον βόθρο της πνευματικής τους
τσιγγουνιάς προς τα έξω: μιλιά!
Μιλιά, για τα παιδιά! Μιλιά, για τα παιδιά τα δολοφονημένα της EOKA, τα
κρεμασμένα στις βρετανικές αγχόνες, τα απανθρακωμένα από τα αποικιοκρατικά
τους ναπάλμ! Ούτε μια λέξη πραότητας για τους μαχητές! Ούτε σκέψη για
συγγνώμην! Και το εξωφρενικότερο, γι? αυτήν την εστεμμένη σηπεδόνα της
βρεταννικής σήψης: δεν ήταν, ας πούμε, σαν τον Γέλτσιν, Ρώσο αρχηγό μεν,
αλλά διαφορετικού καθεστώτος. H Ελισσάβετ, η ίδια, με τα ίδια τα αιμοσταγή
της χέρια είχε υπογράψει για τις κρεμάλες των Εφήβων μας! Αυτοπροσώπως, το
αιμοβόρο τούτο σύμβολο του βρεταννικού πολιτισμού είχε εγκρίνει τις
κρεμάλες του Καραολή, του Δημητρίου, του Παλληκαρίδη. H Ελισσάβετ, δια
ζώσης, είχε απανθρακώσει στην σπηλιά τον Αυξεντίου, η Ελισσάβετ είχε
υπογράψει για την δολοφονία του Μάτση και των άλλων παιδιών.
Και επέστρεψε η «πολιτισμένη» αιμοδιψής, στον τόπο του εγκλήματος. Κι ενώ
την πολιορκούσαν παιδιά άλλα, των παιδιών εκείνω άξια, η Ευρωπαία βασίλισσα
της πνευματικής τσιγγουνιάς, με έμβλημά της το νεκροφόρο Τίποτα, δεν βρήκε
την λέξη συγγνώμην να προφέρει στις Μητέρες και τους συγγενείς, που έκαναν
μνημόσυνο, εκεί, στα «Φυλακισμένα Μνήματα», για τα Αγόρια του Γένους. Και ο
«έγκυρος» βρετανικός Ρύπος («τύπος»;), ξαναέγραφε, αδιόρθωτος λιγδιάρης,
μέσα στον βόρβορο του αποικιοκρατικού παραληρήματος, ότι «συγγενείς των
τρομοκρατών διέπραξαν ασχημίες»! (Ναι, οι υπομείονες «έγκυροι» αλήτες!
«Τρομοκράτες», έγραφαν τους Εφήβους μας, τριανταπέντε χρόνια μετά τις
βρετανικές θηριωδίες, αδιόρθωτοι αλήτες, οι άγγλοι «δημοσιογράφοι»,
κοπρώνυμοι!)
Όταν όμως δεν μπορείς να βρίσεις πιο πολύ απ? την βρισιά, τότε αντιγράφεις
την Ομορφιά.
Αντιγράφω:
«Τέτοια λόγια η φτωχή πατίς μου. Οι Εγγλέζοι να εξορίζουν Έλληνες απ? το
νησί του Ζήνωνος, γιατί ?ταν, λέει, ξένοι! Τους Έλληνες να εξορίζουν, τους
μαλθακούς να διορίζουν. Στην κρεμάλα οι δεκαοχτάχρονοι κι οι Τούρκοι
ζαπτιέδες δερβισόμαγκες με ξένες πλάτες».
«Σφαχτάρι των Τούρκων η πατρίς μου και στο μαύρο δάκρυ της τραγούδι λαϊκό
κι εφύτρωσεν εκεί μια κόρη μια καλή. Κόρη των νερών, των πλαγιστών των
μουσικών, η καλλίσφυρός μου ξεναγός και στον ταραγμένο ύπνο μου το σκλάβο,
γλυκύτατη μητρίς με θεραπεύει».
(όπ. παρ. σελ. 73, 74)
Αντιγραφή, έλεγε η δασκάλα μου.